Jerzy Szaniawski
Urodził się w Zegrzynku pod Warszawą 10 lutego 1886 roku. Pierwszą jednoaktówkę zatytułowaną Lekcja wysłał pod pseudonimem Jerzy Szawłowski w roku 1914 na konkurs ogłoszony przez Teatr Nowoczesny. Dramaty, które przyniosły mu rozgłos, sławę oraz znaczące miejsce w historii polskiej literatury, to: Żeglarz oraz Most – wystawione przez Teatr Narodowy w 1925 i 1933, a także Adwokat i róże – prapremiera w Teatrze Nowym w Warszawie w 1929. Tuż przed wybuchem II wojny światowej doszło do prapremiery Dziewczyny z lasu na deskach stołecznego Ateneum.
Jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego Szaniawski zadebiutował również jako prozaik powieścią Miłość i rzeczy poważne (1924) oraz zbiorem opowiadań Łgarze pod «Złotą Kotwicą» (1928). W tym czasie zasłynął ponadto jako jeden z pierwszych autorów słuchowisk radiowych. Najbardziej znane spośród nich to: Portret, Zegarek, Służbista, W lesie, Srebrne lichtarze.
Zaraz po wojnie na łamach miesięcznika „Twórczość” opublikował swoją najgłośniejszą sztukę Dwa teatry, którą tego samego 1946 roku wystawił Teatr Powszechny im. Żołnierza Polskiego w Krakowie.
Do najwybitniejszych osiągnięć powojennego okresu twórczości Szaniawskiego należą sztuki Powódź, Chłopiec latający i Dziewięć lat, ale przede wszystkim zbiory opowiadań z Profesorem Tutką w roli głównej (1954, 1962). Nie sposób pominąć zbioru esejów W pobliżu teatru, w których naszkicował portrety m.in. Kazimierza Kamińskiego, Mieczysława Frenkiela, Włodzimierza Perzyńskiego, Stefana Jaracza, Aleksandra Zelwerowicza, a także napisaną wespół z Józefą Hennelową książkę o Juliuszu Osterwie.
W zbiorach Biblioteki Narodowej znajdują się notatki Jerzego Szaniawskiego do tej książki wydanej w 1956 roku, ponadto rękopisy Dziewięciu lat oraz Miłości i rzeczy poważnych, a także dwadzieścia kart zapisków o charakterze warsztatowym.