Zmarł Leszek Długosz (1941–2024)
Nie żyje Leszek Długosz, poeta, pieśniarz, artysta związany z Piwnicą pod Baranami, jeden z najpopularniejszych przedstawicieli artystycznego Krakowa. Miał niespełna osiemdziesiąt trzy lata.
Urodzony w 1941 roku w Zaklikowie. Zadebiutował w roku 1973 zbiorem wierszy Lekcje rytmiki. Był już wtedy po studiach polonistycznych na Uniwersytecie Jagiellońskim i w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie. Od 1965 roku współpracował z Piotrem Skrzyneckim i Piwnicą pod Baranami, ale także z Teatrzykiem Poezji UJ „Hefajstos”. Sporo publikował, przede wszystkim w prasie krakowskiej, w „Życiu Literackim”, „Dzienniku Polskim”, „Studencie”. Dużo śpiewał. Zasłynął jako oryginalny interpretator poezji, m.in. Andrzeja Bursy, ale także Juliana Tuwima i Stanisława Balińskiego. Wielką popularnością cieszyła się jego piosenka Ja chciałbym być poetą do tekstu Bursy. Publiczności podobał się zarówno jego charakterystyczny niski głos, jak i jego oryginalne kompozycje.
W roku 1978 Długosz rozstał się z Piwnicą pod Baranami, wyjechał na stypendium do Paryża. Wcześniej opublikował zbiór wierszy Na własną rękę, zaś na łamach „Miesięcznika Literackiego” powieść Gramofon i zaświaty. W roku 1980 ukazał się jego kolejny tomik poetycki Wywoływanie wilka z lasu oraz płyta długogrająca z piosenkami do tekstów poetów klasycznych i własnych. Poezję godził z muzyką jak rzadko kto. Komponował dla krakowskich teatrów, występował z recitalami w całej Polsce, ale także za granicą, w Austrii, Niemczech, Szwajcarii, we Francji i Włoszech, w USA i Kanadzie. Krytyka dobrze przyjmowała jego płyty publikowane w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, a także wydawane w tym samym czasie książki, zbiory wierszy Lekkie popołudnie, Gościnne pokoje muzyki, Piwnica idzie do góry (z ilustracjami Kazimierza Wiśniaka) czy Na rynku usiąść w Kazimierzu.
Podjął współpracę z dziennikiem „Rzeczpospolita” oraz z „Czasem”, prowadził w Polskim Radiu Kraków autorską audycję Przyjemności niedzieli, wykładał w Studium Literacko-Artystycznym UJ, razem z Krzysztofem Magowskim zrealizował cykl programów dla TVP Literatura według Długosza. Udzielał się w Społecznym Komitecie Odnowy Zabytków Krakowa. Wraz z fotografikiem Adamem Bujakiem ogłosił Album krakowski, zawierający jego wiersze o ukochanym mieście.
Mieszkał przy ulicy Brackiej, a więc przez długie lata niemal codziennie można go było spotkać spacerującego po Rynku Głównym, po starych ulicach, takich jak Gołębia, Jagiellońska, Szewska, Grodzka. Cały czas był twórczy, czego z jednej strony dowodem płyty: W Czarnolesie, Także i ty oraz Dusza na ramieniu, natomiast z drugiej książki z wierszami i tekstami piosenek: Podróżne, Ono śliczne wędrowanie, Pamiętać. W roku 2001 opublikował tomik poezji z rysunkami Franciszka Maśluszczaka, zaś w 2017, znów do spółki z Adamem Bujakiem, Podwawelską kolędę. W tym czasie światło dzienne ujrzał zbiór jego opowiadań Korzenie nie znają granic. W roku 2016 ogłosił wspomnienia Pod Baranami ten szczęsny czas, opatrzone podtytułem Sceny i obrazy z «życia piwnicznego» w Krakowie w latach 60. i 70. XX wieku.
Za swoje dokonania wielokrotnie był nagradzany i honorowany. Otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa, Medal Gloria Artis, zaś w 2021 roku Order Orła Białego.
W wierszu Wiosna, duchy, Planty otwierającym tomik Do szkiełka w Muzeum Czartoryskich z roku 2020 Leszek Długosz napisał: „Coraz większa gromada duchów / Chodzi za mną Plantami / Wieczorami / – Wywołują mnie przez okno / Przywołują szumem gałęzi / Chodź z nami / Bo kto by jeszcze o nas tam pamiętał?”.
Książki Leszka Długosza dostępne są na stronie polona.pl