Adam Mickiewicz
Dzisiaj obchodzimy 160. rocznicę śmierci Adama Mickiewicza. Jeden z trzech – obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego – wieszczów, autor Pana Tadeusza zmarł w Konstantynopolu w wieku 57 lat.
Na wieść o jego śmierci Krasiński napisał: „On był dla ludzi mego pokolenia i miodem, i mlekiem, i żółcią, krwią duchową. My z niego wszyscy. On nas był porwał na wzdętej fali natchnienia swego i rzucił w świat”, zaś francuski pisarz Victor Hugo, autor Nędzników, miał ogłosić: „Mówić o Mickiewiczu, to znaczy mówić o pięknie, słuszności i prawdzie, to znaczy mówić o sprawiedliwości, której był żołnierzem, o obowiązku, którego był bohaterem, o wolności, której był apostołem i o oswobodzeniu którego jest zwiastunem”.
I jeszcze dwa cytaty. Pierwszy z książki Juliana Przybosia Czytając Mickiewicza (1950): „Tylko najwięksi tworzą nie tylko swój, ale i wspólny nowy język, nie tylko ich, ale i nasz. Mickiewicz to nie tylko twórca romantyzmu polskiego i poeta narodowy – to nowy język języka polskiego”; drugi cytat to lapidarny wiersz Tadeusza Różewicza Chleb, napisany w roku 1955 z okazji setnej rocznicy śmierci autora Sonetów krymskich:
Chleb
który żywi i zachwyca
który się w krew narodu zmienia
poezja Mickiewicza
sto lat nas karmi
ten sam chleb
siłą uczucia
rozmnożony
Do najcenniejszych rękopisów przechowywanych w zbiorach Biblioteki Narodowej należą rękopisy wiersza Oda do młodości, ponadto liczne listy, m.in. do Konstancji z Bojanowskich Łubieńskiej, do Ludwiki z Osztorpów Horwattowej, do Stanisława Dobrowolskiego.
- A w Polonie: kolekcja Adam Mickiewicz