Justyna Raczkowska: Standard RISM w opisie muzykaliów jazzowych na podstawie zbiorów Archiwum Jazzu Polskiego
Opracowywanie zbiorów należy do podstawowych zadań każdej biblioteki. Efektem tego procesu jest informacja w postaci opisu katalogowego ułatwiająca poruszanie się użytkownikom po zasobie danej instytucji. Pojawienie się nowych technologii zmieniło zasadniczo funkcjonowanie informacji o zbiorach, które dzięki sieci internetowej mogą docierać do odbiorców w różnych krajach.
Z potrzeby ułatwienia korzystania z katalogów różnych instytucji gromadzących zasoby o charakterze bibliotecznym, czy archiwalnym podjęto działania zmierzające do ujednolicania standardów katalogowania, aby ułatwić użytkownikom wyszukiwanie potrzebnych informacji. Chodzi tu zarówno o książki czy czasopisma, jak również stare druki nagrania, czy dokumenty ikonograficzne. W przypadku zbiorów specjalnych (starych druków, rękopisów, także nutowych) problem wypracowywania standardów katalogowania jest najbardziej widoczny, gdyż jako materiały o charakterze jednostkowym z trudem poddają się ujednoliceniu metod opisu.Materiały tego typu gromadzone są w Archiwum Jazzu Polskiego (AJP), które powstało w 2011 roku przy Zakładzie Rękopisów Biblioteki Narodowej. Jego zadaniem jest zbieranie i opracowywanie zbiorów związanych z obecnością jazzu w polskim życiu kulturalnym. Pozyskiwane są one przede wszystkim jako spuścizny muzyków i animatorów życia jazzowego. Wśród materiałów znajdują się spuścizny Krzysztofa Komedy (1931–1969) i Zbigniewa Seiferta (1946–1979), a także Jana Zylbera (1936–1997), Jerzego Radlińskiego (rocznik 1931), Andrzeja Wróblewskiego (rocznik 1933). Do Archiwum Jazzu Polskiego trafiają różne typy materiałów, są to przede wszystkim dokumenty związane z działalnością danej osoby: papiery osobiste, korespondencja, materiały warsztatowe. W przypadku działaczy i dziennikarzy, do tej ostatniej kategorii zaliczają się materiały zebrane na potrzeby pisanych przez nich tekstów lub organizowanych koncertów: notatki, wycinki prasowe, dokumentacja z festiwali. Materiały tego typu występują także w spuściznach muzyków, są one wtedy najczęściej świadectwem wydarzeń, w których brali udział. W tych przypadkach najciekawsze są materiały nutowe, czy dokumentacja związana z działalnością muzyczną. W spuściznach trafiających do Archiwum Jazzu Polskiego znajdują się fotografie i nagrania, jednak dla rozważań zwartych w tekście Justyny Raczkowskiej najważniejsze są źródła nutowe, wymagające specjalnego opracowania.
Artykuł z XLVIII numeru Rocznika Biblioteki Narodowej
Czytaj cały artykuł w PDF
Wszystkie artykuły na stronie http://rocznik.bn.org.pl