Rysunki architekta, prof. Jana Bogusławskiego przekazane Bibliotece Narodowej
Biblioteka Narodowa otrzymała cenny dar w postaci zbioru rysunków wybitnego polskiego architekta prof. Jana Bogusławskiego. Darowiznę przekazali jego trzej synowie artysty: prof. Jerzy Bogusławski, prof. Piotr Bogusławski i pan architekt Marcin Bogusławski. Zbiór obejmuje ponad 500 oryginalnych rysunków architektonicznych i szkiców koncepcyjnych.
Wśród ofiarowanych do zbiorów Biblioteki Narodowej rysunków znajdują się projekty wielu znanych warszawskich budynków użyteczności publicznej. Warto wymienić często już nieistniejące lub zmodernizowane wnętrza: Domu Słowa Polskiego, księgarni „Czytelnik”, sklepu „Chinka”, CDTu, baru „Oaza”, kina „Praha”, siedziby ZPAF. Niezwykle cenne są m.in. projekty zburzonego w 2008 roku pawilonu „Chemii” – jednego z najciekawszych i wyjątkowo oryginalnych przykładów polskiego powojennego modernizmu. Ciekawostką jest natomiast projekt neonu kultowego baru „Gruba Kaśka”.
W zbiorze znajdują się również projekty gmachów teatralnych i operowych (Warszawa, Lipsk, Madryt, Budapeszt). Są także liczne projekty kościołów, np. wzniesionej w roku 1982 świątynia pod wezwaniem NMP Matki Miłosierdzia na warszawskich Stegnach, zaprojektowanej w roku 1956 lecz z powodu szykan władz komunistycznych ukończonej dopiero w roku 1973, bazyliki Matki Bożej Królowej Polski w Stalowej Woli czy zlokalizowanego na warszawskiej Saskiej Kępie pięknego kościoła pw. Matki Bożej Nieustającej Pomocy Św. Andrzeja Boboli. Ten ostatni projekt wobec trudności finansowych parafii prof. Bogusławski wykonał pro bono w roku 1952.
Jan Bogusławski (1910–1982) tworzył projekty wnętrz i mebli, a także całych osiedli mieszkaniowych. Za projekty mebli otrzymał Grand Prix na Wystawie Światowej w Paryżu w 1937 roku. W tym samym roku powierzono mu zaprojektowanie kołyski będącej darem rządu polskiego dla królowej Holandii, Juliany przebywającej w Krynicy w podróży poślubnej. Wysoko oceniono również jego projekty wnętrz Pawilonu Polskiego na Wystawie Światowej w Nowym Jorku w 1939 r.
Bogusławski walczył w wojnie obronnej 1939 roku, a po kapitulacji trafił do Oflagu lI C Woldenberg, gdzie przebywał do stycznia 1945. Podczas pobytu w obozie prowadził wykłady z zakresu historii sztuki, architektury i meblarstwa, a także wykonywał scenografie i rekwizyty dla obozowego teatru.
Po wojnie związany był z Biurem Odbudowy Stolicy (1945–1949), Centralnym Biurem Projektów Architektonicznych i Budowlanych (1949–1951) oraz Miastoprojektem Południe (1951–1954) i Miastoprojektem Śródmieście (1954–1965). W 1955 Jan Bogusławski wygrał konkurs architektoniczny na projekt odbudowy Zamku Królewskiego w Warszawie. Stworzył pracownię PKZ „Zamek”, która prowadziła badania historyczne przygotowujące przyszłą rekonstrukcję, prowadziła inwentaryzację ocalałych fragmentów i opracowała projekt jego odbudowy. Od stycznia 1971 do roku 1976 Bogusławski kierował pracami jako Generalny Projektant odbudowy.
Był niezwykle cenionym i lubianym wykładowcą. W latach 1945–1949 wykładał na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Następnie prowadził zajęcia na PWSSP w Poznaniu i równolegle na ASP oraz na Wydziale Architektury PW, gdzie od 1954 roku wykładał w Katedrze Projektowania Budynków Użyteczności Publicznej. W 1957 otrzymał nominację na docenta, w 1969 na profesora nadzwyczajnego, a w roku 1975 profesora zwyczajnego.
Za swoje zasługi Jan Bogusławski został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. Jego pamięci poświęcona jest tablica w Bramie Senatorskiej Zamku Królewskiego w Warszawie.