Dziewięćdziesiąta piąta rocznica urodzin Tadeusza Śliwiaka
Tadeusz Śliwiak, poeta, redaktor działu poezji tygodnika „Życie Literackie”, autor takich zbiorów wierszy jak Widnokres, Chityna, Niebieska koszula, urodził się 23 stycznia we Lwowie. W ostatnich latach życia zmagał się z ciężką chorobą, zmarł w wyniku wypadku 3 grudnia 1994 roku. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim.
Po wojnie przyjechał z rodzicami do Warszawy, gdzie zdał maturę, potem podjął studia medyczne, ale ich nie skończył, bowiem w 1948 roku zaczął studiować w Krakowie (z którym związał się na całe dorosłe życie) w Państwowej Wyższej Szkole Aktorskiej i ukończył ją w 1953 roku. Był aktorem Teatru Rapsodycznego oraz Teatru Poezji. W roku 1952 związał się z „Życiem Literackim”, w którym od 1967 roku aż do rozwiązania tygodnika w 1990 redagował dział poezji. Równocześnie był aktorem w Starym Teatrze im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie.
W roku 1953 zadebiutował poematem o Mikołaju Koperniku Astrolabium z jodowego drzewa, rok później wydał zbiór wierszy Drogi i ulice. Z czasem zaczął uprawiać poezję dla dzieci, czego przykładem tomik Dzień dobry, muzyko z 1958 roku, ale także wydane w następnych latach zbiorki: Koncert na leśnej polanie, Żabki z Rabki, Szczygle figle. W roku 1959 ogłosił zbiór Co dzień umiera jeden bóg i przystąpił do grupy poetyckiej Muszyna, do której należeli tak znakomici twórcy, jak Jerzy Harasymowicz, Tadeusz Nowak, Marek Skwarnicki, Jan Zych oraz Elżbieta Zechenter-Spławińska.
Pracę redakcyjną w „Życiu Literackim” godził z pracą w magazynie literackim „Zebra”, a także z pracą kierownika literackiego w Teatrze Rozmaitości. Potem był kierownikiem redakcji programów artystycznych w krakowskim oddziale Telewizji Polskiej. Był niezwykle aktywny na polu literackim. W latach 1967–1972 należał do grupy literackiej Barbarus, zaś w roku 1977 związał się z grupą poetów i malarzy Łazienki. W latach 1975–1984 był redaktorem naczelnym wydawanego w Krakowie kwartalnika „Magazyn Literacki”.
Regularnie publikował. Krytyka literacka wysoko oceniła jego Poemat o rzeźni miejskiej z 1965 roku i zbiór Święty wtorek z 1968. W latach siedemdziesiątych poeta wydał swoje najlepsze tomiki: Widnokres, Rajskie wrony, Dłużnicy nadziei. Ale także kolejne książki z utworami dla młodego czytelnika: Krakowski stragan, Spacer lwa, Kubrak żubra. W tym czasie publikował także w „Twórczości”, „Poezji”, „Miesięczniku Literackim” oraz w „Krakowie”. W roku 1980 został uhonorowany Nagrodą im. Juliana Przybosia. Przed śmiercią wydał kilka ważnych wyborów swojej liryki, które ugruntowały jego pozycję w świecie polskiej literatury współczesnej, takie jak Płonący gołębnik i Koń maści muzycznej, zaś po jego śmierci ukazały się wybory Uwierzyłem w człowieka i Nie dokończony rękopis. W roku 1990 wydał zbiór niezwykle osobistych wierszy zatytułowany Lwów – nawyk serca.
Do wielu jego wierszy skomponowano muzykę. Marek Grechuta wykonywał jego Drogę za widnokres, zaś Halina Wyrodek Tę naszą młodość, słynny song Piwnicy pod Baranami, z refrenem: „Ta nasza młodość / z kości i krwi / Ta nasza młodość / co z czasu kpi / Co nie ustoi w miejscu zbyt długo / Ona co pierwszą jest / … potem drugą”.