Janusz Szuber, poeta, eseista, felietonista, zmarł 1 listopada 2020 roku
Janusz Szuber wspominał swoje początki literackie: „Do dwudziestego roku życia ani mi w głowie nie postało, że mógłbym pisać wiersze. (…) Dużo rysowałem i malowałem, dla bohatera moich nieudanych opowiadań, malarza i znawcy neorealizmu włoskiego, układałem katalogi wystaw w Bergen i Rejkiawiku. I niewiarygodnie dużo czytałem. (…) Byłem studentem warszawskiej polonistyki, (…), kiedy ot tak, żeby spróbować, uda się – nie uda, napisałem pierwszy wiersz. A dalej następne. Niedługo potem choroba i jej drastyczne rygory na kilka dziesięcioleci odmieniły dosłownie wszystko. Pisałem, ale wyłącznie do szuflady (…). Na przełomie 1995/96 zadebiutowałem tzw. „pięcioksięgiem”, wydanym skromnie w lokalnej drukarni, poza jakąkolwiek profesjonalną dystrybucją”. Za najważniejszy fakt swojej biografii twórczej uważał lekturę wierszy Zbigniewa Herberta i korespondencyjną z nim znajomość.
W 2015 roku poeta życzliwie odpowiedział na zaproszenie Biblioteki Narodowej do „Kolekcji polskiej literatury współczesnej”, przekazując Narodowej Książnicy rękopisy wierszy (m.in. z tomów „Mojość”, „Czerteż”, „Wpis do ksiąg wieczystych”, „Las w lustrach”) i próz poetyckich.