Sternik

(1 października - 1 lutego 1862)

Czasopismo "Sternik" wydawane było w Warszawie. Pismo ukazywało się początkowo nieregularnie, a od 3 numeru w nagłówku zamieszczona jest adnotacja, że wychodzi ono dwa razy w miesiącu (1 i 15 dnia miesiąca). Według Karola Estreichera ukazało ię 7 numerów pisma, jednak nr 4 jest w chwili obecnej ostatnim ze znanych i zachowanych. Numer 1 liczy 13 stron tekstu i posiada osobną okładkę. Numery 2 i 3 są jednostronicowe i mają układ jednoszpaltowy. Cena pisma wynosiła 1 zł i 15 gr.

Z badań historycznych wiadomo, że czasopismo drukowane było w mieszkaniu Aleksandra Zamojskiego przy ul. Marszałkowskiej w Warszawie. Przypuszczalnie jego redaktorem był nieznany z imienia Sawicki.

Pismo adresowane było do czytelników słabiej wykształconych, w których miało podsycać nastroje patriotyczne. Zachęcając Polaków do walki o wolność, zalecano jednocześnie "oszczędzanie sił i ducha, którego wiele potrzeba w przyszłości". Podkreślano konieczność jedności - "nie ma broni na pokonanie całego narodu, ale rozdwojone stronnictwa zawistne łatwo ująć i ujarzmić". W treści numeru 2 odnaleźć można dowody sympatii dla rewolucyjnego obozu w Rosji. Redaktorzy pisma zapewniają, że "wszelkim szlachetnym ruchom ku oswobodzeniu dążącym, objawiającym się w młodej generacji moskiewskiej, sprzyjamy serdecznie i honorem narodu ręczymy, że nigdy nie pozostaniemy obojętni na to, co ku dobru narodu prowadzi, i prawi mężowie Moskwy (pod imieniem pojmujemy cały obszar Rosją zwany) w każdej chwili na pomoc Polaków liczyć mogą. Przelać krew gotowi jesteśmy, bo wiadomo światu, że hasłem wojujących Polaków było i jest to szczytne zdanie «za waszą i naszą wolność»". Sympatyzując z rosyjskim ruchem rewolucyjnym, nie zmierzano jednocześnie do obalania caratu w samej Rosji.

Oceniając ogólny ton tekstów tu publikowanych, "Sternika" możemy zaliczyć do pism umiarkowanych.