Głos Kapłana Polskiego

(czerwiec 1862 - luty 1864)

Czasopismo wydawane nieregularnie, z przerwą w ukazywaniu się od sierpnia do grudnia 1863 r. Numery 1 i 2 powstały w Poznaniu, kolejne już w Warszawie, we własnej drukarni pisma, urządzonej przez Marcina Borelowskiego, mieszczącej się przy ulicy Nowy Świat. Drukarnię przenoszono parokrotnie, a latem 1863 r. czasopismo drukowane było na Pradze przez Jana Zalewskiego (Janka). Druk czasopisma staranny, dwustronny, dwuszpaltowy, format zmienny. Numery 1 i 2 posiadają nadruk głoszący niezgodnie z prawdą, że czasopismo wydrukowane zostało „w drukarni tajemnej w Warszawie”. W numerach 6 i 7 jako miejsce wydania podano „Polska”. Znanymi z imienia i nazwiska redaktorami pisma byli: ksiądz Karol Mikoszewski oraz prawdopodobnie ksiądz Władysław Szabrański, Kazimierz Żuliński i Albin Dunajewski. Pismo to, przeznaczone dla duchowieństwa, wyróżnia się większą objętością, dostosowaniem treści i stylu do percepcji osób posiadających wykształcenie teologiczne. Cena była wyższa od innych tego typu publikacji i wynosiła 1 złp.
Celem pisma było przede wszystkim pozyskanie duchowieństwa dla ruchu narodowego, do czego dużą wagę przywiązywał Rząd Narodowy. Głoszono tu tezę, że społeczeństwo jest jedynym źródłem władzy i ma prawo przeciwstawić się tyranii. Protestowano przeciw wyzyskowi ludu, zachęcano panów do ustępstw na rzecz chłopów, a chłopów do zgody w imię wspólnej sprawy, stawiano też wyraźniej niż w innych pismach postulat uwłaszczenia.