Zygmunt Dygat - charakterystyka gry
Styl pianistyczny Zygmunta Dygata należy umieścić w kręgu estetyki modernistycznej – gra czytelnie, nie przekraczając narzuconego sobie umiaru, oddaje niejako pola utworowi, siebie pozostawiając w cieniu. Pokorną wierność zapisowi nutowemu łączy jednak z delikatną, przekonującą i sobie właściwa liryką. W Mazurku D-dur z op. 33 (Orpheon Or 140) grając w tempie spokojnym, stosuje bardzo wyraziste rubato mazurkowe i słyszalnie opóźnia trzecia miarę taktu. Wdzięk i delikatność narracji osiąga delikatnym podkreśleniem każdego zboczenia modulacyjnego. Wręcz urokliwie zestawia ze sobą fragmenty grane forte i piano, i – gdy trzeba – zachwyca furkotem martelatowych oktaw we fragmencie przygotowującym powrót tematu. Walca As-dur op. 69 nr 1 (Orpheon Or 140) interpretuje delikatnie, bardzo lirycznie. Stosowane tempo rubato, świadczące o znakomitym wyczuciu idiomu tego tańca, jest bliskie ideałowi, zaś biegłość pianistyczna zapewnia muzyce lekkość przy zachowaniu pełnej czytelności faktury.
Zobacz także
