Jerzy Żurawlew - charakterystyka gry
Jerzy Żurawlew był jednym najznakomitszych polskich chopinistów, bezspornie należącym do grona najlepszych uczniów profesora Aleksandra Michałowskiego. Jak sam wspominał, najwięcej wyniósł z kontaktów z tym właśnie wspaniałym pianistą i pedagogiem, który rozbudził w nim zamiłowanie do dzieł Fryderyka Chopina, szczególny nacisk kładąc na dokładne i wierne odczytanie tekstu oraz głębokie wniknięcie w jego muzyczny sens. Jako artysta Żurawlew przejął wszystkie najlepsze cechy pianistyki swego mistrza. Jego grę cechowała zawsze niepospolita maestria techniczna, ogromna swoboda wykonawcza i ciekawe koncepcje artystyczne, bywało, że niekiedy kontrowersyjne, o czym świadczą ci, którzy je słyszeli.
Artysta miał bardzo szeroki repertuar, ale z czasem ograniczył się prawie wyłącznie do wykonywania muzyki Chopina. Dwie jego płyty opublikowane przez Polskie Nagrania (XL 0373 Recital Chopinowski, SX 2227 Jerzy Żurawlew plays Chopin) zawierają taki właśnie repertuar. Jedynym wyjątkiem jest wirtuozowska transkrypcja Walca Des-dur op. 64 nr 1 dokonana przez Michałowskiego i dedykowana pianiście w uznaniu dla jego umiejętności. Nagrania te, zrealizowane pod koniec lat pięćdziesiątych i na początku sześćdziesiątych w studiach Polskiego Radia ukazują Żurawlewa jako artystę wciąż będącego w znakomitej formie, choć czasem zdarzają mu się momenty gorszej koncentracji (np. w Scherzo h-moll op. 20 czy też w Balladzie f-moll op. 52). Wypada jednak stwierdzić, że wobec wielkiego artyzmu pianisty nie ma to większego znaczenia. Imponujące jest zwłaszcza wykonanie wspomnianej wyżej transkrypcji Walca Des-dur. Jest to utwór arcytrudny, wymagający wirtuozowskiej techniki (repryza grana w tercjach legato) i ogromnej muzykalności. Wszystkie te cechy ujawnia w swej grze, nie tylko zresztą w tej transkrypcji, Jerzy Żurawlew - mistrz gry przemyślanej, a zarazem spontanicznej, utrwalającej najlepsze cechy gry pianistów tzw. „złotej ery”.
Zobacz także
