Teodor Leszetycki - charakterystyka gry
Pianistyka Teodora Leszetyckiego ukształtowała się w epoce przedmodernistycznej. W jego grze słychać bogactwo niuansów agogicznych, obejmujących struktury na wszystkich poziomach narracji i faktury; pianista nie stroni od wprowadzania własnych wariantów tekstowych. Grę spina szlachetność uczuć wyrażanych muzyką. Leszetycki ukazuje odrębność kantyleny i akompaniamentu prowadząc w całym Nokturnie Des-dur op. 27 nr 2 (Pearl Opal CD 9839) partię prawej ręki niesynchronicznie z partią ręki lewej. W rytmach punktowanych doszukuje się wokalnych archetypów wypowiedzi muzycznej. W drugim przeprowadzeniu tematu przenosi kantylenę o oktawę w górę, zdwaja też oktawami basy. Pięknie rysuje całość formy utworu, starając się wszystko niemal wyrazić niuansami agogicznymi (czyżby świadomie rekompensował braki techniki nagraniowej tamtego czasu?). Biegnik przed ostatnim pojawieniem się tematu zdaje się mówić, iż uczniowie prześcigali go w umiejętnościach technicznych, a czasy wirtuozów nieskazitelnie dokładnych miały dopiero nadejść.
Zobacz także
