Zygmunt Dygat - biografia
Pianista polski, ur. 2 października 1894 r. w Krakowie, zm. 14 października 1977 r. w Paryżu. Naukę gry na fortepianie rozpoczął jako kilkuletni chłopiec u Klary Czop-Umlaufowej, zrazu prywatnie, a potem (od 1908 r.) w założonym przez nią w Krakowie Instytucie Muzycznym. W 1917 r. podjął studia w dziedzinie filologii i historii sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, ale wkrótce z nich zrezygnował i tego samego roku wyjechał do Wiednia, gdzie ze względu na swoje duże zaawansowanie pianistyczne został od razu studentem III roku Akademii Muzycznej w klasie fortepianu Jerzego Lalewicza. Dodatkowo pobierał prywatne lekcje u Emila von Sauera. Studia akademickie ukończył z wyróżnieniem w 1919 r. Tego samego roku wyjechał do Paryża, gdzie urządzono mu w nieistniejącej dziś Salle des Agriculteurs recital. Entuzjastyczne przyjęcie przez melomanów i krytyków (jeden z nich napisał: „Od czasu debiutu Paderewskiego nie słyszeliśmy takiego pianisty.”) spowodowało, że lawinowo pojawiły się zaproszenia na kolejne koncerty. W 1920 r. osiadł na stałe w Paryżu. W Warszawie zadebiutował w lutym 1925 r., a trzy miesiące później dał się słyszeć w rodzinnym Krakowie. W 1928 r. dał serię występów we Francji oraz odbył tournée artystyczne po Stanach Zjednoczonych. Podczas letnich miesięcy, na przestrzeni l. 1928-1932 przyjeżdżał do Morges jako prywatny uczeń Ignacego Jana Paderewskiego. Do wybuchu II wojny światowej regularnie występował w paryskiej sali Théâtre des Champs Elysées, najsławniejszych salach Hagi, Londynu, Warszawy, Krakowa, Lwowa i in. Słuchacze jego koncertów cenili go za natchnione interpretacje muzyki Chopina i Debussy’ego oraz za mistrzowskie wykonania dzieł współczesnych mu kompozytorów, jak Szymanowski, Granados, Ravel, Poulenc i Paderewski. Po wojnie wznowił występy: w 1948 r. odbył trzymiesięczne tournée koncertowe po największych miastach USA, rok później z okazji 100. rocznicy śmierci Chopina dał wiele recitali chopinowskich, w tym galowe w Paryżu i Londynie. Koncertował jako kameralista ze skrzypkami: Eugenią Umińską i Henrykiem Szeryngiem. Po śmierci żony w 1960 r. zakończył działalność estradową. W 1958 r. rozpoczął pracę pedagogiczną jako profesor wyższego kursu fortepianu w paryskim Konserwatorium im. Sergiusza Rachmaninowa. Udzielał też lekcji prywatnych. W latach międzywojennych współzakładał Organizację Ruchu Muzycznego w Polsce, biorąc w niej aktywny udział jako solista i kameralista na koncertach umuzykalniających, urządzanych w miejscowościach prowincjonalnych; po wojnie był prezesem Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu.
Zobacz także
