Janina Familier-Hepner - biografia
Pianistka polska, ur. ok. 1890 r. w Warszawie, zm. ok. 1943 r. tamże. Naukę gry na fortepianie rozpoczęła jako „cudowne dziecko” u Włodzimierza Oberfelta. Po raz pierwszy wystąpiła publicznie w marcu 1902 r. na koncercie benefisowym Zygmunta Noskowskiego, czołowego wówczas kompozytora polskiego. Ok. 1906 r. podjęła studia pianistyczne u Aleksandra Michałowskiego (ucznia Moschelesa, Tausiga, Liszta i Mikulego) w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Ukończyła je w 1909 r. Już będąc studentką dała się poznać publiczności warszawskiej jako utalentowana pianistka, przed którą rysuje się wspaniała przyszłość. W 1908 r. grała Koncert g-moll Saint-Saënsa, po wykonaniu którego krytyk napisał, że „posiada dużą technikę, temperament wybuchowy i wyrobienie artystyczne”. Studia podyplomowe odbyła w Berlinie w l. 1910-1911. Do 1939 r., tj. do wybuchu II wojny światowej, wiele koncertowała na terenie Polski (m.in. w Łodzi, Krakowie, Częstochowie, Wilnie, Warszawie); w 1930 r. grała w Budapeszcie i Wiedniu, rok później ponownie w Wiedniu. Dysponowała rozległym repertuarem, na który składały się utwory solowe Bacha, Scarlattiego, Haydna, Mozarta, Beethovena, Chopina, Liszta, Brahmsa, Czajkowskiego, Debussy’ego, Rachmaninowa, Bałakiriewa oraz dzieła kameralne Areńskiego, Francka, Griega i in. Partnerowała śpiewakom (Adzie Falk) i skrzypkom (Józefowi Ozimińskiemu i Leopoldowi Binentalowi). Propagowała twórczość kompozytorów polskich: Heleny Łopuskiej-Wyleżyńskiej, Juliusza Zarębskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Aleksandra Michałowskiego, Ignacego Friedmana, Henryka Melcera, Maurycego Moszkowskiego i Ludomira Różyckiego. Podczas okupacji niemieckiej początkowo ukrywała się, następnie trafiła do getta. Zginęła tragicznie w 1943 r. podczas deportacji ludności żydowskiej przez Niemców.
Zobacz także
