Fannie Bloomfield-Zeisler - biografia
Pianistka amerykańska pochodzenia austriackiego (z d. Blumenfeld), ur. 16 lipca 1863 r. w Bielsku (obecnie Bielsko-Biała na Śląsku), zm. 20 sierpnia 1927 r. w Chicago. Była kuzynką polskiego pianisty Maurycego Rosenthala. W wieku czterech lat wyjechała do Ameryki; rodzina zamieszkała w Chicago i przyjęła nową formę nazwiska. Jej pierwszymi nauczycielami byli Carl Wolfsohn (fortepian) i Bernhard Ziehn (fortepian, teoria muzyki, harmonia). W lutym 1875 r. wystąpiła po raz pierwszy publicznie. Przebywająca w USA pianistka rosyjska Anna Jesipowa poleciła ją w 1877 r. swojemu mistrzowi, Teodorowi Leszetyckiemu. W l. 1878-1883 była jego uczennicą w Wiedniu, następnie wróciła do Chicago i rozpoczęła karierę artystyczną. W styczniu 1885 r. debiutowała w Nowym Jorku (w tym samym roku wyszła za mąż za adwokata, Zygmunta Zeislera). W 1888 r. wyjechała do Wiednia i kontynuowała naukę u T. Leszetyckiego. Występowała w Europie (Niemcy, Austria, Wielka Brytania, Francja), w Stanach Zjednoczonych w recitalach i z Chicago Symphony Orchestra. Rozległy repertuar pianistki obejmował dzieła F. Chopina, E. Griega, F. Mendelssohna, M. Moszkowskiego, A. Rubinsteina, F. Schuberta, R. Schumanna, K. Scharwenki, J. Sibeliusa, R. Straussa, M. Regera, C. Webera. W l. 1905-1915 jej wykonania utrwalono na rolkach pianolowych Welte-Mignon. Była podziwiana za dynamiczną, emocjonalną interpretację, piękny i mocny dźwięk oraz wspaniałą technikę gry. Ostatni występ artystki odbył się w lutym 1925 r. w Chicago. Interesowała się także promocją twórczości kompozytorskiej kobiet (w 1890 r. opublikowano w Stanach Zjednoczonych jej artykuł Women in music).
Zobacz także
