Alfred Grünfeld - biografia
Pianista i kompozytor niemiecki (wg niektórych źródeł austriacki lub węgierski), ur. 4 lipca 1852 r. w Pradze, zm. 4 stycznia 1924 r. w Wiedniu. Wraz z bratem Heinrichem od wczesnego dzieciństwa był przez rodziców przygotowywany do zawodu muzyka. Studiował w konserwatorium w Pradze u Josefa Krejčíego, następnie w Neue Akademie der Tonkunst w Berlinie w klasie fortepianu Theodora Kullaka (ucznia Carla Czernego) oraz kompozycji Richarda Wuersta (ucznia Carla Rungenhagena i Feliksa Mendelssohna). Debiutował w wieku dwunastu lat. W 1873 r. zamieszkał w Wiedniu, gdzie później doskonalił grę fortepianową u Teodora Leszetyckiego. Szybko zdobył sławę znakomitego „Kammervirtuose”, często bowiem występował w domach wiedeńskiej arystokracji. Talent wirtuozowski i muzyczną inteligencję ujawniał w brawurowej grze, pełnej blasku, elegancji i polotu. Austriacki pisarz i krytyk muzyczny, Edward Hanslick, tak ją opisał: „Jego wspaniała gra, przyjemna dla ucha ekspresja oraz radosny nastrój są dowodem na to, że doskonale rozumie na czym polega sztuka oczarowania publiczności wiedeńskiej”, zaś Józef Hofmann określił słowami: „Miał aksamitne dotknięcie, ale naprawdę dobrze grał tylko muzykę salonową”. Zachwycał również talentem improwizacji i fenomenalnym czytaniem nut a prima vista. W jego repertuarze mieściły się utwory J. S. Bacha, Mozarta, Beethovena, Chopina, Brahmsa, Griega, a także Schuberta, Gounoda, J. Straussa syna i Leszetyckiego, które popularyzował we własnych parafrazach. Został nadwornym pianistą cesarza Wilhelma I. Od 1876 r. koncertował w Europie (grał też w Filharmonii Warszawskiej) i Ameryce (1891). W Rosji otrzymał Order św. Stanisława od cara Aleksandra III Romanowa. Występował także ze swoim bratem, znanym wiolonczelistą. Uważa się, że był jednym z pierwszych znaczących pianistów, którzy dokonali nagrań. Najwcześniejsze jego płyty pochodzą z 1899 r. Nagrał także utwory Chopina, m.in. Mazurka h-moll op. 33 nr 4 dla firmy G & T (1904) oraz Nokturn c-moll op. 48 nr 1 na rolce pianolowej Welte Mignon (ok. 1906). Równocześnie działał jako pedagog. Od 1897 r. uczył w konserwatorium, od 1913 r. był profesorem w Akademie für Musik w Wiedniu. Komponował głównie wirtuozowskie utwory fortepianowe (m.in. Barkarola, Etiudy oktawowe, Ungarische Fantasie, Impromptu, Serenada hiszpańska) oraz transkrypcje i parafrazy koncertowe, z których najbardziej znane są Soirée de Vienne, Frühlingsstimmen (J. Strauss syn), Faust (Gounod), Rosamunde (F. Schubert). Skomponował także operetkę Der Lebemann (1903) i operę komiczną Die Schönen von Fogaras (1907).
Zobacz także
