Alfred Reisenauer - biografia
Pianista i kompozytor niemiecki, ur. 1 listopada 1863 r. w Królewcu, zm. 3 października 1907 r. w Lipawie (Łotwa). Pierwszych lekcji muzyki i gry na fortepianie udzielała mu matka. Następnie uczył się gry fortepianowej i teorii muzyki u Louisa Köhlera, kompozytora i pianisty, który od 1845 r. był w Królewcu dyrygentem towarzystwa śpiewaczego oraz dyrektorem szkoły muzycznej.
Dwunastoletni pianista wystąpił w Weimarze. Wśród słuchaczy był Franciszek Liszt, który przyjął go do grona swoich uczniów. Debiut młodego pianisty odbył się przy współudziale Liszta w 1881 r. w Rzymie. W tym samym roku (za radą kompozytora) rozpoczął on studia prawnicze w Lipsku. W 1886 r. powrócił jednak do artystycznej działalności. Stał się bardzo popularnym i uwielbianym przez słuchaczy wirtuozem. Na jego artystyczną karierę złożyło się ponad 2000 koncertów. Występował w Londynie, wielokrotnie w Niemczech, w 1900 r. grał w Polsce, następnie w Rosji i Chinach. Zmarł w trakcie recitalu. W jego repertuarze dominowały dzieła romantyków. Interpretację pianisty cechowała duża emocjonalność, ale zarazem precyzja, plastyczność frazy, bogactwo kolorystyki i mistrzowskie użycie pedału. Kilka jego wykonań utrwalono w 1905 r. w Lipsku na rolkach pianolowych Welte-Mignon. Ceniono go również jako pedagoga. W 1885 r. został pierwszym nauczycielem gry na fortepianie w konserwatorium w Sonderhausen. W l. 1900-1906 prowadził mistrzowską klasę w Königliches Konservatorium der Musik w Lipsku. Jego uczniami byli m.in. Sigfried Karg-Elert, Siergiej Bortkiewicz i Bruno Hinze-Reinhold. Skomponował m.in. wiele pieśni do słów niemieckich poetów romantycznych (J. Goethe, H. Heine, L. Uhland) i utwory fortepianowe (m.in. Reisebilder op. 14, Symphonische Variationen na 4 ręce). Większość jego kompozycji znajduje się w rękopisach.
Zobacz także
