Emil von Sauer - biografia
Pianista i kompozytor niemiecki, ur. 8 października 1862 r. w Hamburgu, zm. 27 kwietnia 1942 r. w Wiedniu. W wieku pięciu lat rozpoczął edukację muzyczną u matki, Julii Sauer (z d. Gordon), uczennicy Ludwiga Deppego, autora m.in. nowej metody doskonalenia techniki gry fortepianowej. Był potem jego uczniem, ale ponieważ nie robił znaczących postępów, rodzice uznali, że powinien zostać prawnikiem. W wieku czternastu lat wybrał jednak muzykę. Decyzję podjął po wysłuchaniu recitalu Antoniego Rubinsteina, którego gra wywarła na nim ogromne wrażenie. Wkrótce wystąpił przed wielkim pianistą, a Rubinstein polecił go swojemu bratu, Nikołajowi, profesorowi konserwatorium w Moskwie. Studiował w jego klasie w l. 1879-1881. Grę fortepianową doskonalił następnie w l. 1884-1885 w Weimarze jako uczeń letniej mistrzowskiej klasy Franciszka Liszta. W 1882 r. debiutował w Hamburgu, potem koncertował w Niemczech, Hiszpanii i we Włoszech. Światową karierę rozpoczął od koncertu w Berlinie, w styczniu 1885 r. (grał Koncert fortepianowy Es-dur L. van Beethovena i Koncert fortepianowy f-moll A. Henselta). Po tych wykonaniach nazwano go „drugim Tausigiem”. W listopadzie 1894 r. wystąpił z sukcesem w Anglii, gdzie do marca 1895 r. dał 48 koncertów. Od 1896 r. występował w Rosji, w l. 1888-1889 i 1908 w Ameryce. W 1937 r. (luty, październik) i w maju 1939 r. wystąpił w Filharmonii Warszawskiej. Uważano go za doskonałego wykonawcę muzyki klasycznej, a szczególnie romantycznej (Chopin, Mendelssohn, Schumann, Liszt, Brahms). Grał też utwory (m.in. koncerty fortepianowe) pianisty i kompozytora, Ksawerego Scharwenki. W interpretacji łączył wrażliwość i temperament z poetycką inspiracją. Jego wirtuozowską grę cechowała błyskotliwość precyzyjnie wykonywanych ozdobników, piękny dźwięk i elegancja. Biegłość techniczną zachował do końca życia. W 1923 r. nagrał swą pierwszą płytę, z XII Rapsodią węgierską F. Liszta (utwór ten wykonał z powodzeniem w 1937 r. w Warszawie). Nagrywał dla firm Regal, Vox, Odeon, Pathé, Columbia. Zdobył światową sławę także jako aktywny pedagog. W l. 1901-1907, 1915-1921 i od 1931 r. prowadził klasę mistrzowską (Meisterschule für Klavierspiel) w konserwatorium w Wiedniu. Prowadził ponadto kursy koncertowe i udzielał lekcji prywatnych. W 1917 r. otrzymał tytuł szlachecki za zasługi w dziedzinie muzyki. Był jednym z wiceprzewodniczących III Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. F. Chopina (1937) i jurorem Międzynarodowego Konkursu Muzycznego w Wiedniu (1933, 1936). Współpracował z wydawnictwem muzycznym Peters jako redaktor dzieł D. Scarlattiego, F. Liszta, F. Chopina, J. Brahmsa, a także utworów pedagogicznych Th. Kullaka, A. Löschhorna i J. Pisny. Jest twórcą m.in. koncertów fortepianowych (e-moll, c-moll), sonat (D-dur, Es-dur), Etudes de concert, Suite moderne, wielu transkrypcji fortepianowych i pieśni oraz pamiętnika Meine Welt, Bilder aus dem Geheimfach meiner Kunst und meines Lebens (1901). Jego uczniami byli m.in. Webster Aitken, Jorge Bolet, Edward Goll, Monique de La Bruchollerie, Lubka Kolessa, Ozan Marsh, Angelica Morales, Elly Ney, Dario Raucea, Marie Aimée Varro; z pianistów polskich Stefan Askenase, Maryla Jonas, Helena Morsztyn, Leopold Münzer, Zygmunt Dygat.
Zobacz także
