Eugen d'Albert - biografia
Pianista i kompozytor niemiecki, ur. 10 kwietnia 1864 r. w Glasgow, zm. 3 marca 1932 r. w Rydze. Naukę muzyki rozpoczął u ojca, Charles’a d’Alberta (francuskiego pianisty, kompozytora, baletmistrza King’s Theatre i teatru w Covent Garden). Matka Eugena była Angielką, on sam zaś uważał się za Niemca. Od 1874 r. uczył się w klasie fortepianu Ernsta Pauera (ucznia Franciszka Ksawerego Mozarta) oraz u Johna Stainera, Arthura Sullivana i Ebenezera Prouta (harmonia, kontrapunkt, kompozycja) w National Training School for Music w Londynie. W 1881 r. zdobył stypendium im. Mendelssohna. Wyjechał do Wiednia, gdzie został uczniem Hansa Richtera, niemieckiego dyrygenta, współtwórcy Festiwalu Wagnerowskiego w Bayreuth. W l. 1882-1884 doskonalił swoje pianistyczne umiejętności u Franciszka Liszta w Weimarze. Debiutował w 1881 r. w Londynie w ramach Richter Concerts, grając własny koncert fortepianowy. W 1882 r. wystąpił w Wiedniu, rok później po raz pierwszy w Filharmonii Warszawskiej i w Rosji (Czajkowski uznał go wówczas za genialnego wirtuoza). W l. 1889-1890 i w 1892 r. koncertował w Ameryce, a w 1904 r. po raz pierwszy wykonał tam swój drugi koncert fortepianowy (E-dur) z Boston Symphony Orchestra. W 1885 r. (wg niektórych źródeł w 1895 r.) był nadwornym dyrygentem w Weimarze. Grę pianisty wyróżniał dynamizm i wspaniała technika, interpretacji nie brakowało poetyckiego wyrazu, niekiedy jednak odbierano ją jako zbyt patetyczną. Austriacki kompozytor i recenzent, Hugo Wolf tak określił swoje wrażenia: „Gra Rosenthala rozpala, d’Alberta jedynie rozgrzewa. […] D’Albert […] gra bardziej świadomie i bardziej dla własnej satysfakcji niż ku zadowoleniu słuchaczy.” W jego repertuarze dominowała muzyka kompozytorów niemieckich: Bacha, Beethovena, Schumanna, Mendelssohna, Brahmsa, Regera, R. Straussa (dedykował mu swoją Burleskę). Kilka utworów Chopina nagrał w l. 1910-1916 oraz 1921-1924 dla firm Odeon, Polydor i Polyphon. Jako redaktor i edytor opracował wydania dzieł J. S. Bacha i F. Liszta. Jest twórcą kadencji do Koncertu fortepianowego G-dur L. van Beethovena oraz transkrypcji utworów organowych J. S. Bacha. Wśród jego fortepianowych kompozycji znajdują się m.in. koncerty h-moll i E-dur oraz Sonata fis-moll, inne dzieła to kwartety smyczkowe, koncert wiolonczelowy, symfonia oraz pieśni. Od 1890 r. tworzył opery, głównie w stylu werystycznym. Był cenionym pedagogiem kontynuującym tradycję pianistyki lisztowskiej. W 1907 r. został dyrektorem Hochschule für Musik w Berlinie. Do uczniów pianisty należeli: Edwin Fischer, Wilhelm Backhaus, Paulina Szalitówna, z jego konsultacji korzystał Józef Hofmann.
Zobacz także
