Wilhelm Kempff - biografia
Pianista i kompozytor niemiecki, ur. 25 listopada 1895 r. w Jüterborg (Brandenburgia), zm. 23 maja 1991 r. w Positano (Włochy). Pochodził z rodziny znanych muzyków kościoła luterańskiego. Naukę gry rozpoczął w wieku czterech lat u swego ojca Wilhelma, kantora i organisty, kontynuował u Idy Schmidt-Schlesicke. Dzięki wstawiennictwu Georga Schumanna, dyrektora berlińskiej Singakademie, którego oczarowała gra i talent improwizatorski dziewięcioletniego Kempffa (grał z pamięci i transponował fugi z Das Wohltemperierte Klavier Bacha), rozpoczął on naukę fortepianu u Heinricha Bartha (ucznia Karola Tausiga i Hansa von Bülowa) i kompozycji u Roberta Kahna (ucznia Johannesa Brahmsa) w Hochschule für Musik w Berlinie. W 1907 r. po raz pierwszy wystąpił publicznie w Palast Barberini w Poczdamie, improwizując podczas wieczoru na dwa zadane przez publiczność tematy. Od 1914 r. kontynuował naukę u Bartha i Kahna w wyższej szkole w Berlinie, jednocześnie studiował na Uniwersytecie historię muzyki i filozofię. W l. 1916-1917 towarzyszył jako pianista i organista Berliner Hof- und Domchor podczas jego występów w Niemczech i Skandynawii. W 1918 r. wystąpił po raz pierwszy z orkiestrą (Berliner Philharmoniker). Jako kameralista grał m.in. z Yehudim Menuhinem, Henrykiem Szeryngiem, Pierrem Fournierem i Mścisławem Rostropowiczem. Koncertował w Europie, Ameryce Południowej i Japonii; pierwszy jego występ w Londynie miał miejsce w 1951 r., a w Nowym Jorku w 1964 r. Ostatni publiczny występ pianisty odbył się w 1981 r. w Paryżu. Kempff posiadał fenomenalną pamięć muzyczną i umiejętności improwizatorskie. Nazywany był „księciem fortepianu” i uznany za jednego z największych pianistów XX w. Wybitny beethovenista (nagrał m.in. wszystkie sonaty i koncerty tego kompozytora), wspaniale interpretował także dzieła Bacha, Mozarta, Schuberta (jako pierwszy zarejestrował komplet sonat fortepianowych), Schumanna, Brahmsa, Chopina i Liszta. Z jego wykonań emanowała głęboka dojrzałość duchowa, grę cechował śpiewny dźwięk, plastyczna wyrazistość linii melodycznej, wierność tekstowi muzycznemu, refleksyjność i brak jakiejkolwiek zbędnej wirtuozerii. Jako kompozytor pozostawił m.in. cztery opery, oratorium, dwie symfonie, koncert skrzypcowy i fortepianowy, utwory kameralne, pieśni oraz transkrypcje utworów Bacha i Mozarta. W 1952 r. wydał dzieła fortepianowe Schumanna (7 tomów). Jest autorem pracy Unter dem Zimbelstern : das Werden eines Musikers (1951) i autobiografii Was ich hörte, was ich sah : Reisebilder eines Pianisten (1981). Zajmował się także działalnością pedagogiczną: w l. 1924-1929 prowadził klasę mistrzowską w Hochschule für Musik w Stuttgarcie, następnie wykładał na letnich kursach w Poczdamie (1931-1941), a od 1957 r. organizował coroczne kursy beethovenowskie w swojej willi w Positano. Jego uczniami byli: Marie-Françoise Bucquet, Eric Heidsieck, John Lill, Mitsuko Uchida, Annette Servadei i in.
Zobacz także
