Marguerite Long - biografia
Pianistka francuska, ur. 13 listopada 1874 w Nîmes, zm. 13 lutego 1966 r. w Paryżu. Gry na fortepianie uczyła się początkowo u swojej siostry, następnie w Konserwatorium w Nîmes.W 1886 r. dwunastoletnią uczennicę usłyszał podczas wizytacji szkoły Teodor Dubois, profesor Konserwatorium w Paryżu. On skierował ją do paryskiej uczelni, do klasy fortepianu Alexisa-Henriego Fissota. W 1891 r. pianistka otrzymała premier prix. Potem swoją grę doskonaliła na lekcjach prywatnych u Antoine’a Marmontela. Debiutowała w 1893 r. w sali Pleyela-Wolffa w Paryżu. W jej repertuarze znajdowały się dzieła klasyków i romantyków, ale propagowała głównie współczesną francuską muzykę fortepianową (Fauré, Debussy, Satie, de Séverac, Roger-Ducasse, Ravel, Milhaud, Poulenc). Dokonała wielu prawykonań, szczególnie utworów Debussy’ego, Faurégo i Ravela. W 1919 r. wykonała suitę Le tombeau de Couperin (finałową Toccatę kompozytor dedykował jej mężowi Josephowi de Marliave, który poległ w 1914 r.). W 1932 r. zagrała dedykowany jej przez Ravela Koncert fortepianowy G-dur, z którym odbyła trzymiesięczne tournée po Europie (11 marca 1932 r. wystąpiła w Warszawie z orkiestrą Filharmonii, którą dyrygował kompozytor). Koncertowała także w Ameryce Południowej. Jako kameralistka występowała od 1940 r. ze skrzypkiem Jacquesem Thibaud. Jej wirtuozowską grę tak opisał Fauré: „Nie można zagrać z lepszym uderzeniem, bardziej wyraziście i
gustownie, ani z bardziej naturalną, pełną wdzięku prostotą". Nagrania pianistki opublikowała m.in. firma Columbia. Long zdobyła również międzynarodową sławę jako pedagog. Opracowała dla pianistów własną metodę doskonalenia techniki jeu perle, charakterystycznej dla francuskiej szkoły pianistycznej. Od 1906 r. uczyła w Konserwatorium Paryskim (w l. 1920-1940 jako profesor), od 1921 r. również w École normale de musique. W 1920 r. otworzyła własną szkołę gry fortepianowej.W 1941 r. wspólnie z Jacquesem Thibaud założyła prywatną szkołę (École M. Long - J. Thibaud), a w 1943 r. zorganizowała wraz z nim konkurs muzyczny w Paryżu (od 1946 r. międzynarodowy, od 1962 r. państwowy), który do dziś jest jednym z najbardziej prestiżowych (Concours international de piano et violon Marguerite Long - Jacques Thibaud). Prowadziła pierwsze publiczne kursy interpretacji utworów Faurégo i Debussy’ego. Była również członkiem jury Konkursów Chopinowskich w Warszawie (1932, 1949). Jej uczniami byli m.in.: Jacques Février, Lucette Descaves, Jean Doyen, Annie d’Arco, Samson François, Nicole Henriot-Schweitzer, Gabriel Tacchino, Arthur Moreira-Lima, Marielle Labèque. Na przełomie 1937/1938 r. pobierał u niej lekcje także Witold Małcużyński. Jest autorką następujących prac, wydanych w Paryżu: Le Piano (1959), Au piano avec Claude Debussy (1960), La petite méthode de piano (1963), Au piano avec Gabriel Fauré (1963) oraz współautorką (z Pierrem Laumonierem) Au piano avec Ravel (1971).
Zobacz także
