Zbigniew Drzewiecki - biografia
Pianista polski, ur. 8 kwietnia 1890 r. w Warszawie, zm. 11 kwietnia 1971 r. tamże. Pierwszych lekcji gry na fortepianie udzielał mu ojciec, a następnie pedagodzy warszawscy: Feliks Konopasek, Włodzimierz Oberfelt i Robert Becker. Teorii muzyki i gry na skrzypcach uczył się u Ignacego Pileckiego. W 1909 r. wyjechał do Wiednia na studia politechniczne. Tam dorywczo uczęszczał do Karla Prohaski na lekcje fortepianu w Akademii Muzycznej. Później jego pedagogiem był Paul de Conne, a po przeniesieniu się do Brna Heinrich Janoch. W l. 1911-1915 mieszkał w Wiedniu, gdzie był pod opieką pedagogiczną sławnej Marie Prentner, uczennicy i asystentki Teodora Leszetyckiego. W 1915 r. powrócił do Polski. Działalność koncertową rozpoczął debiutem w Filharmonii Warszawskiej, dając recital złożony z dzieł Bacha-Szántó, Beethovena, Brahmsa, Schumanna, Sgambatiego i Liszta. W jednej z recenzji po koncercie krytyk napisał, że „wyniki tego występu były dla Drzewieckiego bardzo korzystne, [...] okazał się pianistą nie tylko znakomicie przygotowanym technicznie, lecz i wirtuozem uczuciowym, ze stylami wszelkich szkół obznajmionym dokładnie, a przy tym, co rzadkim jest przymiotem, pianistą, który przy fortepianie myśli nie o swoim popisie, lecz o muzyce odtwarzanej”. W 1928 r. był w Morges na ośmiu konsultacjach u Ignacego Jana Paderewskiego. W latach międzywojennych z powodzeniem koncertował w Polsce, Francji, Austrii, Czechach, Rumunii, Szwajcarii, Szwecji i na Łotwie. W 1916 r. rozpoczął pracę pedagogiczną w warszawskim Instytucie Muzycznym, a w 1931 r. został profesorem wyższego kursu fortepianu w Konserwatorium Warszawskim, ponadto w tym czasie dojeżdżał do Lwowa i Krakowa jako pedagog tamtejszych uczelni muzycznych. Udzielał się także jako publicysta muzyczny. Lata II wojny światowej spędził w Warszawie, gdzie dawał konspiracyjne koncerty oraz udzielał lekcji fortepianu. W 1945 r., tuż po ustaniu działań wojennych, zorganizował w Krakowie Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną, w której do 1950 r. pełnił funkcję rektora. Od 1955 r., kiedy zamieszkał w Warszawie, był także profesorem fortepianu w miejscowej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (dzisiaj Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina). W obu uczelniach wykładał do momentu przejścia na emeryturę w 1961 r. Był jurorem Międzynarodowych Konkursów Chopinowskich w Warszawie (1927, 1932, 1937) oraz przewodniczącym tego gremium (1949, 1955, 1960, 1965). Pod swoją redakcją opublikował wybrane utwory Scarlattiego, Händla, Mozarta, Beethovena, Czernego, Lessla i Szymanowskiego. Z jego klas fortepianu wyszło kilkudziesięciu koncertujących pianistów, m.in. Jan Bereżyński, Felicja Blumental, Jan Ekier, Roman Jasiński, Aleksander Kagan, Bolesław Kon, Michał Kondracki, Sergiusz Nadgryzowski i Tatiana Woytaszewska oraz po wojnie Ryszard Bakst, Halina Czerny-Stefańska, Lidia Grychtołówna, Fou Ts’ong, Adam Harasiewicz, Waldemar Maciszewski, Włodzimierz Obidowicz, Teresa Rutkowska i Regina Smendzianka.
Zobacz także
