Vladimir de Pachmann - biografia
Pianista austriacko-rosyjski, ur. 27 lipca 1848 r. w Odessie, zm. 6 stycznia 1933 r. w Rzymie. Naukę muzyki rozpoczął we wczesnym dzieciństwie pod kierunkiem ojca, skrzypka amatora, profesora Uniwersytetu w Odessie. W l. 1866-1869 studiował w Konserwatorium Wiedeńskim fortepian u Józefa Dachsa oraz kompozycję i teorię u Antoniego Brucknera; uczelnię ukończył ze złotym medalem. W 1869 r. zadebiutował w Odessie, po czym udał się na koncerty do Niemiec. Tam usłyszał grę Karola Tausiga, która wywarła na nim tak wielkie wrażenie, że postanowił zawiesić występy i nadal pracować nad udoskonaleniem swej pianistyki i sztuki interpretacji. W 1882 r. zadebiutował w Budapeszcie. 17 października 1884 r. przyjechał do Krakowa, gdzie z wielkim sukcesem wystąpił w Sali Saskiej, demonstrując, jak podano w prasie „mistrzowskie zalety, zwłaszcza w wyrobieniu technicznym”. 17 grudnia 1885 r. koncertował w Moskwie, zdumiewając wspaniałymi wykonaniami Walca As-dur op. 42 Chopina oraz Parafrazy „Rigoletto” Liszta. W tym czasie uprawiał także kameralistykę ze skrzypkiem Józefem Joachimem i wiolonczelistą Alfredo Piattim, z którymi grywał tria m.in. Beethovena. W 1890 r. recitalami chopinowskimi zadebiutował w Nowym Jorku i Bostonie. 21 kwietnia 1892 r. dał w Nowym Jorku recital lisztowski - wtedy było to ewenementem - podczas którego zagrał: Sonatę h-moll, Etiudę „Harmonies du soir”, Legendę „St François de Paule marchant sur les flots”, Poloneza c-moll, Mazurka brillante, Etiudę „La leggierezza”, Eglogue, Cantique d’amour oraz Tarantellę (z cyklu Venezia e Napoli). 10 listopada 1894 r. koncertował ponownie w Krakowie. 9 kwietnia 1911 r., dla uczczenia 100. rocznicy urodzin Liszta, w londyńskiej Queen’s Hall wykonał utwory Chopina i Liszta. Dysponował zróżnicowanym repertuarem, na który składały się utwory Bacha i jego synów, Barnetta, Beethovena (większość sonat, trzy koncerty – III, IV, V), Bülowa, Brahmsa, Clementiego, Cramera, Dvořáka, Fielda, Godarda, Godowskiego, Griega, Haydna, Henselta, Moschelesa, Hummla, Liszta, Mendelssohna, Moszkowskiego, Mozarta, Raffa, Schumanna, Sgambatiego, Tauberta, Czajkowskiego (Wielka sonata G-dur), Saint-Saënsa, Tausiga, Webera (m.in. sonaty II, III, IV i in.). Specjalne miejsce w jego programach zajmowały dzieła Chopina: Koncerty, Allegro de concert, 4 Ballady, Barkarola Fis-dur, Berceuse Des-dur, Bolero a-moll, 22 Etiudy (bez a-moll op. 10 nr 2 i a-moll op. 25 nr 11), Fantazja f-moll, 4 Impromptus, Mazurki, 14 Nokturnów, 7 wielkich Polonezów, 5 Preludiów, Rondo Es-dur, Sonaty b-moll i h-moll, Tarantela As-dur, Ecossaises i 11 Walców. W 1900 r. w prasie warszawskiej pojawiła się informacja, że „z ciekawym popisem wirtuoza na polu literackim spotkamy się niebawem, bowiem głośny pianista Pachmann, na zamówienie jednej z pierwszorzędnych firm wydawniczych amerykańskich, wykańcza dzieło o Chopinie. Zobaczymy co nam nowego lub trafnego o poecie tonów wypowie znakomity interpretator mistrza na klawiszach”. Losy pracy o Chopinie nie są znane. Był pianistą ekscentrycznym, który podczas gry krytykował siebie na głos lub wygłaszał opinie o wykonywanych utworach. Na przełomie XIX i XX stulecia uważany był za wybitnego interpretatora dzieł Chopina. Jego uczniami byli: Aldo Mantia, Maggie Oakey (później jego żona), synowie Adrian i Leonid (później Lionel) i in.
Zobacz także
