Bolesław Woytowicz - biografia
Pianista i kompozytor polski, ur. 5 grudnia 1899 r. w Dunajowicach (Podole), zm. 11 lipca 1980 r. w Katowicach. Naukę muzyki rozpoczął w 1913 r. Po trzech latach został uczniem Aleksandra Wielhorskiego w Kamieńcu Podolskim (1916-1917). Studia uniwersyteckie odbył w Kijowie (filologia słowiańska) i w Warszawie (matematyka, prawo). Następnie wstąpił do Wyższej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina do klasy fortepianu Aleksandra Michałowskiego oraz klasy kompozycji Felicjana Szopskiego i Witolda Maliszewskiego (1920-1924). Wykształcenie uzupełniał w Paryżu u Nadii Boulanger (1929-1932). W latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego wieku odbywał wojaże artystyczne po Europie i Stanach Zjednoczonych. W 1927 r. uczestniczył w I Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim w Warszawie. W 1932 r. otrzymał II nagrodę na Konkursie Kompozytorskim im. Kronenberga za Koncert fortepianowy. Mimo nagrody, z powodu złego przyjęcia przez krytykę wkrótce zniszczył partyturę. W l. 1924-1939 był profesorem fortepianu i nauk teoretycznych w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Podczas okupacji niemieckiej, w prowadzonej przez siebie w Warszawie kawiarni urządzał koncerty, dając możliwość przeżycia wielu artystom polskim. Od 1945 r. do przejścia na emeryturę w 1975 r. prowadził klasę fortepianu i klasę kompozycji w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Katowicach, wykładał także kompozycję w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (1958-1961) oraz edytorstwo muzyczne w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie (1963-1979). Był pianistą wszechstronnym, odnoszącym sukcesy w każdym repertuarze. Dzięki ścisłemu umysłowi znakomicie wnikał w architektonikę granego utworu. Dysponował wspaniałą techniką pianistyczną, dzięki której z łatwością wykonywał najtrudniejsze i najbardziej skomplikowane dzieła fortepianowe. Posiadał rozległy repertuar, obejmujący utwory barokowe, klasyczne, romantyczne i współczesne. Szczególnie lubił grywać sonaty Beethovena, etiudy, preludia i sonaty Chopina, Sonatę h-moll, etiudy, rapsodie węgierskie i parafrazy Liszta, Preludia Debussy’ego i sonaty Prokofiewa. Czasem zarzucano mu, że w jego interpretacjach więcej jest intelektu niż uczucia. W spuściźnie kompozytorskiej pozostawił 3 symfonie, 2 kwartety smyczkowe, 3 kantaty, Małą sonatę i dwa znakomite cykle etiud fortepianowych (12 Etiud, 10 Etiud). Dla potrzeb koncertowych i pedagogicznych opublikował pod swoją redakcją kilkadziesiąt utworów fortepianowych: Albéniza, Wilhelma F. Bacha, Beethovena (wszystkie sonaty), Czajkowskiego, Griega, Kurpińskiego, Liszta, Melcera, Moszkowskiego, Musorgskiego oraz dzieł kameralnych z udziałem fortepianu. Był jurorem Międzynarodowych Konkursów Chopinowskich (1937, 1949, 1960, 1965 i 1970). Jego uczniami w klasie fortepianu byli m.in: Irena Protasewicz, Monika Sikorska-Wojtacha, Maria Szraiber, Zbigniew Śliwiński, zaś w klasie kompozycji Tadeusz Baird, Wojciech Kilar, Witold Szalonek, Józef Świder, Romuald Twardowski i in.
Zobacz także
