Aleksander Wielhorski - biografia
Pianista i kompozytor polski, ur. 26 listopada 1890 r. w Złobyczach (Wołyń), zm. 19 października 1952 r. w Białymstoku. Początkową edukację muzyczną odbył w Żytomierzu. Następnie w Kijowie był na uniwersyteckich studiach prawniczych. W 1911 r. rozpoczął studia muzyczne w Konserwatorium Moskiewskim w klasie fortepianu Konstantego Igumnowa i kompozycji Sergiusza Taniejewa. Wtedy dał się poznać jako wybitny pianista i autor kilku opublikowanych drukiem kompozycji fortepianowych. Konserwatorium ukończył w 1913 r. z tytułem „artysty wyzwolonego”. Wkrótce udał się z koncertami do Paryża i Londynu, „olśniewając słuchaczy swoją głęboką, pełną uczucia grą”. W 1914 r. na zaproszenie Józefa Hofmanna wyjechał do Stanów Zjednoczonych w celu doskonalenia swej gry pod jego kierunkiem. W 1919 r. objął klasę fortepianu w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, uczył też w Konserwatorium Warszawskim (1929-1939). W latach międzywojennych często występował w miastach polskich oraz na prowincji (brał udział w koncertach Organizacji Ruchu Muzycznego). Z wielkim upodobaniem grywał Andante spianato i Wielkiego poloneza Es-dur Chopina, zestawiając często ten utwór z Fantazją polską op. 10 swego autorstwa. Podczas II wojny światowej występował na tajnych koncertach oraz zajmował się pedagogiką w kontrolowanej przez hitlerowców Staatliche Musikschule in Warschau. W jednej z łapanek w Warszawie został uwięziony przez gestapo, ale po pewnym czasie go zwolniono. W 1946 r. wyjechał na tournée po Stanach Zjednoczonych. Po jednym z występów żurnalista „The Chicago Sun” napisał, że „jest jednym z najwybitniejszych muzyków polskich. Pianista rozporządza wspaniałą techniką, a utwory wymagające subtelności i poezji - wykonuje czarująco i śpiewnie. Wielhorski dał świetną interpretację Preludiów Szymanowskiego i Mazurków Chopina. Jego własne utwory posiadają dużo subtelności i wdzięku”. Po przyjeździe z USA przyjął posadę nauczyciela fortepianu ogólnego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (dzisiaj Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina). W repertuarze miał prawie wszystkie dzieła Chopina oraz wiele utworów kompozytorów polskich, które starał się popularyzować. Recitale kończył kompozycjami Chopina, twierdząc, że tylko one mogą wieńczyć występ. Najwyżej cenił swoje recitale w domu urodzenia Chopina w Żelazowej Woli. Pisał artykuły o muzyce polskiej, chcąc i w ten sposób zwrócić uwagę na jej walory. Skomponował ponad 60 opusów, na które składają się utwory symfoniczne, kameralne, wokalne (chóralne, pieśni solowe) i fortepianowe, ale niestety część z nich spłonęła podczas Powstania Warszawskiego. Dla potrzeb pedagogicznych opublikował pod swoją redakcją kilkadziesiąt utworów różnych kompozytorów. Jego uczniem był m.in. Bolesław Woytowicz.
Zobacz także
