Józef Śmidowicz - biografia
Pianista polski, ur. 2 września 1888 r. w Żytomierzu, zm. 10 czerwca 1962 r. w Warszawie. Naukę muzyki rozpoczął pod kierunkiem ojca (ucznia Karola Mikulego). Mając dziesięć lat po raz pierwszy wystąpił publicznie, grając w Kisłowodsku (Kaukaz) z miejscową orkiestrą Koncert C-dur Beethovena pod dyrekcją znanego lwowskiego dyrygenta Maksymiliana Steinberga. Planował odbycie studiów inżynierskich w Petersburgu, ale wybuch rewolucji w 1905 r. spowodował, że udał się do Warszawy, gdzie wstąpił do Instytutu Muzycznego do klasy fortepianu Aleksandra Michałowskiego. W 1910 r. uczestniczył w Międzynarodowym Konkursie im. Antoniego Rubinsteina w Petersburgu. Dyplom Instytutu otrzymał w 1913 r. W Warszawie zadebiutował 19 kwietnia 1909 r., brawurowo wykonując z orkiestrą filharmoniczną Koncert Es-dur Liszta, a ponadto utwory solowe, m.in. Barkarolę Fis-dur. Po występie krytyk napisał, że „bardzo młody pianista posiada doskonale wyrobioną technikę (wspaniałe oktawy, pewne rzuty, przejrzystość techniki palcowej), śliczne uderzenie i szlachetne frazowanie”. Do wybuchu I wojny światowej wykonał w Filharmonii Warszawskiej Rapsodię hiszpańską Liszta w orkiestracji Busoniego i Koncert d-moll Rubinsteina oraz koncertował w Łodzi, Lipsku, Frankfurcie i na terenie Rosji. W 1918 r. przyjął stanowisko profesora fortepianu (kurs wyższy) w Wyższej Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Z uczelnią tą był związany do wybuchu II wojny światowej w 1939 r. Niezależnie od pracy pedagogicznej rozwijał działalność koncertową. Był pierwszym pianistą polskim, który grywał Koncert D-dur na lewą rękę Ravela i Koncert B-dur op. 16 Sergiusza Bortkiewicza. Popularyzował II Koncert c-moll Henryka Melcera i Koncert As-dur Aleksandra Zarzyckiego. Podczas okupacji niemieckiej dawał koncerty konspiracyjne i udzielał lekcji gry na fortepianie. Po wojnie występował z recitalami chopinowskimi oraz prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie (dzisiaj Akademia Muzyczna im. Fryderyka Chopina). Mimo wielkiego talentu i wspaniałych predyspozycji pianistycznych nigdy nie marzył o wielkiej karierze. Podobnie jak jego mistrz Aleksander Michałowski życie poświęcił służeniu muzyce. Dysponował obszernym repertuarem, obejmującym wszystkie dzieła Chopina, wszystkie sonaty i koncerty Beethovena, większość utworów Schumanna, obszerny wybór kompozycji Bacha, Liszta, Schuberta oraz twórców polskich: Juliusza Zarębskiego, Henryka Melcera, Franciszka Brzezińskiego, Aleksandra Michałowskiego, Ludomira Różyckiego (dokonał prawykonania II Koncertu). Należał do nielicznych wirtuozów, którzy grywali opracowane przez Godowskiego parafrazy etiud Chopina. Był jurorem Międzynarodowych Konkursów Chopinowskich w Warszawie (1927, 1932, 1937 i 1955). Jego uczniami byli: Jan Grzybowski, Józef Kański, Wanda Niewiarowska i in.
Zobacz także
