Zofia Rabcewicz - biografia
Pianistka polska, ur. 7 października 1870 r. w Wilnie, zm. 3 września 1947 r. w Milanówku k. Warszawy. Systematyczną edukację muzyczną rozpoczęła w 1877 r. w petersburskim Konserwatorium Rosyjskiego Cesarskiego Towarzystwa Muzycznego u Iosifa Borowki. W 1884 r. została uczennicą Antoniego Rubinsteina w tejże uczelni. 31 maja 1890 r. na koncercie dyplomowym zagrała Koncert d-moll Rubinsteina, w wyniku czego otrzymała wyróżnienie oraz nagrodę w postaci dwóch fortepianów firm Schrödera i Beckera. W 1891 r. odbyła tournée po Rosji, Niemczech i Austrii. Po dwóch sensacyjnych recitalach w Berlinie krytyk napisał, że „narodził się bez wątpienia nowy geniusz pianistyczny”. Rok później ponownie koncertowała w Berlinie, ale tym razem ze sławnym dyrygentem Hansem von Bülowem. Po jej występie w Dreźnie Bernhard Vogel ogłosił w prasie, że „swym wykonaniem Koncertu f-moll [...] wyeliminowała wszystkie pianistki, które występowały z tym utworem w ciągu ostatnich sześciu lat”. 29 marca 1892 r. z wielkim sukcesem zadebiutowała w Warszawie. W l. 1893-1918 występowała incydentalnie. W okresie I wojny światowej dawała koncerty charytatywne na rzecz rodzin polskich. Po zamieszkaniu w Warszawie (1918) występowała z recitalami chopinowskimi, brała udział w koncertach symfonicznych, uprawiała kameralistykę ze skrzypkami i wiolonczelistami, grała przed mikrofonami Polskiego Radia. Obdarzona fenomenalną pamięcią i wspaniałą techniką pianistyczną na żądanie mogła wykonać natychmiast kilkadziesiąt utworów. Dysponowała repertuarem obejmującym prawie wszystkie dzieła Chopina i Schumanna, większość sonat Beethovena oraz kompozycje Couperina, Rameau, Scarlattiego, Bacha, Haydna, Mozarta, Schuberta, Liszta, Brahmsa, Francka, Liadowa, Rachmaninowa, Skriabina, d’Alberta, Clementiego, Fielda i in. Propagowała dzieła Michała Kleofasa Ogińskiego, Stanisława Moniuszki, Aleksandra Zarzyckiego, Zygmunta Noskowskiego, Ignacego Jana Paderewskiego, Franciszka Brzezińskiego, Henryka Melcera, Karola Szymanowskiego, Ludomira Różyckiego i Juliusza Zarębskiego. W 1922 r. rozpoczęła działalność pedagogiczną w Konserwatorium Warszawskim (do 1928 r.) oraz w Szkole Umuzykalniającej Wysockich. W 1935 r. udała się na koncerty do Stanów Zjednoczonych, ale źle przygotowane tournée zakończyło się niepowodzeniem (odbył się tylko jeden koncert w studiu rozgłośni radiowej NBC). Lata okupacji hitlerowskiej spędziła w Warszawie, gdzie dała ponad 60 koncertów konspiracyjnych. We wrześniu 1945 r. fenomenalnie zagrała Koncert f-moll Chopina; 25 sierpnia 1946 r. zainaugurowała Festiwale Chopinowskie w Dusznikach Zdroju. Ostatnim jej występem był recital chopinowski w Polskim Radiu 2 lipca 1947 r. „Wielkość jej sztuki – napisał Zbigniew Drzewiecki – zrozumiałem właściwie w ostatnim okresie jej życia, [...] zagrała m.in. nieśmiertelną Sonatę b-moll. Zagrała ją nieskazitelnie. Poza tym zdawało się, że nie było w jej interpretacji nic nadzwyczajnego. Ale właśnie w tej prostocie ujęcia mieściło się wszystko – idealna harmonia piękna Chopinowskiego”. Była jurorem Międzynarodowych Konkursów Chopinowskich w Warszawie (1927, 1932 i 1937). Jej uczniami byli: Maria Strakacz, Stanisław Chojecki i in.
Zobacz także
