Leopold Godowski - biografia
Pianista i kompozytor amerykański litewskiego pochodzenia, ur. 13 lutego 1870 r. w Żoślach k. Wilna, zm. 21 listopada 1938 r. w Nowym Jorku. Kiedy miał trzy lata rodzice zapragnęli, aby zaczął uczyć się gry na skrzypcach i z takim zamiarem przedstawili go Henrykowi Wieniawskiemu, który orzekł, że dziecko jest jeszcze za małe. Wkrótce jednak naukę muzyki rozpoczął, lecz w dziedzinie gry na fortepianie. Mając dziewięć lat był już tak sprawnym pianistą, że mógł wystąpić w Wilnie na koncercie publicznym (1879). Zachęcony sukcesem, niedługo po nim wyjechał z występami do Polski i Niemiec. Po koncertach w Berlinie rozpoczął tam naukę gry fortepianowej u Ernsta Rudorffa i kompozycji u Woldemara Bargiela w Königliche Hochschule für Musik. W 1884 r. udał się na tournée po Stanach Zjednoczonych. Dwa lata później pojawił się w Paryżu, gdzie został uczniem Camille’a Saint-Saënsa („pracowałem pod okiem mistrza trzy lata” – powiedział w wywiadzie żurnaliście warszawskiemu). Nie przerywając nauki koncertował nadal, m.in. w Anglii (grał tam przed królową Wiktorią). W 1890 r. wyjechał ponownie do USA. Rok później przyjął obywatelstwo amerykańskie oraz otworzył klasę fortepianu w New York College of Music. Do 1900 r. przebywał w Ameryce, przyjmując kolejno stanowiska nauczycielskie w konserwatoriach w Filadelfii i Chicago. Jesienią 1900 r. powrócił do Europy i rozpoczął występy. 6 grudnia 1900 r. dał sensacyjny koncert w Berlinie, po którym okrzyknięto go „następcą Liszta” i zaproponowano prowadzenie klasy mistrzowskiej w miejscowej uczelni muzycznej. W 1902 r. bawił w Warszawie, gdzie zagrał koncerty Czajkowskiego (b-moll) i Chopina oraz podczas dwóch recitali utwory fortepianowe różnych kompozytorów i własne, w tym swojego autorstwa przeróbki etiud Chopina. W 1909 r. przyjął po Busonim profesurę w wiedeńskiej Akademie der Tonkunst. W l. 1914-1918 przebywał w USA, a następnie ponownie w Europie. W 1911 i 1926 r. koncertował w Polsce. Na początku lat trzydziestych doznał paraliżu ręki, co spowodowało wycofanie się z estrady. Jako kompozytor pozostawił kilkanaście utworów oryginalnych (m.in. Sonata e-moll, 24 Walzermasken, Triakontameron, Java Suite) oraz dziesiątki transkrypcji dzieł Lully’ego, Dandrieu, Rameau, Corellego, Schoberta, Scarlattiego, Schuberta, Schumanna, Bizeta, Godarda, Saint-Saënsa, Henselta, Jana Straussa syna, Ryszarda Straussa, Albéniza, Webera, Chopina (53 Studien über Chopins Etüden) i in. Jego uczniami byli m.in.: Henryk Neuhaus, Jan Smeterlin, Franciszek Łukasiewicz, Issay Dobrowen, Leonard Liebling i Walter Rummel.
Zobacz także
